Equinox Guidance: paardencoaching in Drenthe

Ik knipper met mijn ogen. Boven mij torent het groene bladerdek van de bomen hoog boven mij uit, met tussendoor de blauwe hemel. Ik hoor de wind die de blaadjes laat fluisteren en de stem van Laura naar mij toe draagt. De diepe vibraties van haar drum doorstromen mijn lichaam. “I am meeting you - with an open heart - I am save to love - and be loved”, zingt ze. Ik voel mijn hart open gaan. In dat moment ben ik even helemaal bij mezelf. Mag ik hier nog even blijven liggen?

Laura begint haar retraites altijd met een korte meditatie. Tijd en ruimte geven om echt aan te komen, alle dagelijkse stress af te schudden. Even bewust stilstaan bij jezelf. En dat is in haar klein paradijs helemaal niet moeilijk. Achter haar erf begint het bos van Nationaal Park Drents-Friese Wold. Haar huis staat midden tussen de grote bomen aan de bosrand, in haar tuin staat een wit stertent waaronder we een mediatiehouding aannemen. Vanuit de tuin kijk je over de weilanden waar paarden staan te grazen. Deze plek straalt rust uit.

Na de meditatie lopen we naar de wei. Onderweg legt Laura uit dat paarden erg gevoelig zijn voor de energie in de kudde en dat ze deze graag in balans willen houden. Wanneer wij ons “aansluiten” bij de kudde, reageren ze ook op onze energie. En spiegelen ze vervolgens wat ons bewust of onbewust bezighoudt. “Ik ga niet vertalen wat het gedrag van de paarden betekent dat ze tegenover jou vertonen. Daar kun je beter zelf achterkomen. Het gaat om wat jij ziet, jouw interpretatie. En ik help je die te verduidelijken.”

Laura nodigt ons uit om haar paarden - Fleur, Fenja en Tess -  te ontmoeten. “Jullie mogen eerst beginnen bewust contact te maken met de grond waar je op staat. Voel elke stap wanneer je naar de paarden toeloopt.” Ik zit vaak te veel in mijn hoofd en dat wil ik vandaag echt niet. Deze ontmoeting wil ik beleven met mijn hart, niet alleen met mijn hoofd. Ik maak een aantal stappen, blijf staan, haal diep adem. Drie keer in, drie keer uit. Ik stel mij voor hoe ik wortels laat groeien in de bodem. Zo heb ik van mijn coach geleerd om mijzelf te aarden. En het schijnt te werken. De paarden kijken naar mij. Langzaam ga ik op ze af, ga ze één voor één begroeten, aaien. Ze kijken even op en grazen dan gemoedelijk verder. Het is goed zo, ik voel me geaccepteerd.

Amanda en ik krijgen de opdracht een route te gaan bouwen. Laura heeft allemaal dingen meegenomen - pionnen, oude fietsbanden, knuffels. Waarvoor de route is, vertelt ze nog niet. Ik pak een stapel pionnen in allerlei kleuren en maak er een boog mee - een regenboog. Amanda zet ergens twee palen neer die ik met bloemenslingers versier. Elders wordt een smiley in een fietsband neergelegd. 

We zetten de route uit zonder veel woorden uit te wisselen. Het voelt als vroeger, net als kinderen zijn we aan het spelen. Heeft het zin wat we aan het doen zijn? Niet echt. Maar dat hoeft ook niet. Ik voel me ineens weer een kind als ik in de doos met knuffels duik. Lang geleden, dit gevoel. 

Onze route is gelegd. Nu vertelt Laura ons wat het doel ervan was. “Jullie gaan nu één voor één samen met een paard de route lopen.” “Maar hoe krijgen we ze mee?” vraag ik. “Kijk maar wat er gebeurt wanneer je ze uitnodigt om mee te lopen.”

Amanda begint. Ik laat Amanda zelf vertellen hoe dat voor haar ging: 'Ik staar naar de paarden die zonder blikken of blozen door grazen in de wei. Hoe begin ik? Enorme twijfel slaat toe en ik kijk Laura lichtelijk hopeloos aan. “Ehm, moet ik naar ze toe lopen of?”. Laura glimlacht en moedigt me aan: “Probeer maar”. Mijn gedachten draaien overuren en in hoofd bedenk ik allerlei strategieën.

Wanneer ik dan na een minuut de eerste stappen over het parcours zet, word ik genegeerd. En als ik heel eerlijk ben, was dat precies waar ik bang voor was. Ik zit compleet in mijn hoofd. Als kip zonder kop vuur ik vragen op de kudde af: “Komen jullie mee? Waarom lukt het niet? Wat moet ik nou doen?”. Na vijf minuten geef ik het op. “Dan ga ik wel alleen.” Ik loop verder het parcours af en kijk om. Niets. “Ik ga alleen”, zeg ik vastberaden. En daar ga ik, langs de pionnen en voorbij de hoepels, wanneer Tess opeens haar hoofd omhoog gooit en recht op me af komt lopen. “Je bent gestopt met vragen en hebt een keuze gemaakt. Uit je hoofd en echt hier en nu”, verklaart Laura vanaf de zijkant. Ik sta versteld. Samen met Tess loop ik zonder problemen het parcours af. Puur op intentie. Tess loopt zelfs een beetje voor me uit en precies tussen de twee ‘finish’ palen door. Het is gelukt. Wat een prachtdier.

Nu ben ik aan de beurt. Een beetje spannend vind ik het wel. Aan het begin van “onze route” staat Fenja rustig te grazen. We maken contact en voor ik het weet, begint ze al te lopen. Wow, dat ging makkelijk. Samen lopen we een stukje langs de regenboog. Ik wil haar bedanken, begin hardop te praten. Opeens blijft ze staan, hoofd naar beneden.

Stom van je, denk ik, Nederlandse paarden snappen geen Duits. Het gras is nu veel interessanter dan ik. We lopen nog wel een stukje samen aan de rand van de weide, maar alleen omdat het gras daar groener is. Ze negeert mij volledig. Onze route zijn we al lang kwijt. 

Laura vertelt later dat het haar opvalt dat de dieren vaak gras gaan eten wanneer de mens veel in zijn hoofd zit. Dat is precies wat er met mij gebeurde. Op het moment dat ze stopte, zocht ik meteen de schuld bij mij. Snap je mij niet? Terwijl ik vier talen spreek, voelt het soms alsof ik mezelf in geen van die vier talen verstaanbaar kan maken. Hoe doe ik dat dan met een paard? Een golf van onzekerheid spoelt over mij heen. Laura merkt dat en komt even praten. We reflecteren over het gevoel niet begrepen te worden. Waar het vandaan komt en wat het met mij doet. 

Inmiddels is Fenja aangesloten bij ons groepje van twee, kijkt mij doordringend aan. Haar oren staan rechtop. Ineens draait ze zich om en galoppeert naar de andere kant waar de andere twee paarden staan. Ik voel weer die golf onzekerheid over me heen rollen, wat heb ik nu weer gedaan? “Ze reageren niet alleen op jou, hoor. Ze nemen veel meer waar dan wij.” stelt Laura mij gerust.

Iets later zitten we weer op onze meditatiekussens in de stertent in Laura’s tuin. Hoe wij het vonden, wil Laura weten. Voor Amanda is het een bevestiging en een nieuw puzzelstukje op haar reis naar binnen. 

Wat ik meeneem uit mijn eerste paardencoaching? Dat ik in het afgelopen jaar veel van mijn coach heb geleerd. Ik kan beter contact maken met mijn buikgevoel, mijn intuïtie, voel me geaard en sta daardoor steviger in het leven.

Toch hebben Tess, Fleur en Fenja weer wat onzekerheden naar boven gehaald. Dingen waarvan ik dacht ze in het afgelopen jaar te hebben overwonnen. De paarden hebben mij laten zien waar ik al stappen heb gemaakt en waar ik nog met mijn coach aan kan werken. En daar ben ik echt dankbaar voor.

Een bevestiging voor Amanda, een reality check voor mij - wat kunnen Laura's paarden voor jou betekenen - letterlijk en figuurlijk? In een- of meerdaagse retraites gaat Laura met jou de diepte in. Naast coaching sessies met de paarden kan dat o.a. ook door een reiki-behandelingen, kaartlegging of wandelcoaching. Samen bepalen jullie wat jij in dat moment nodig hebt. 

Behalve bij Equinox Guidance in Drenthe kun je paardencoaching ook op andere plekken in Nederland doen. Zo deed Honeyguide Yalou een coaching met paarden bij Chevalja in Winterswijk. En op onze retraite pagina vind je nog veel meer retreats in Nederland, met en zonder dieren.

Liefs, 
Sophie