Plekken die je niet mag missen op de Heuvelrug

Op een zonnige 2^e paasdag stap ik dus, samen met collega reporter Marit, voor de verandering eens uit op een station Driebergen-Zeist. Een stationnetje dat ik normaal nietsvermoedend voorbij rijd, maar dat juist een van dé toegangspoorten naar de Utrechtse Heuvelrug blijkt te zijn. Vandaag gaan we deze streek vol bossen en kastelen ontdekken per fiets. Een elektrische fiets, blijkt later, wanneer we erachter komen dat dit de enige overgebleven fietsen zijn. Wanneer we op de fietsen stappen en het motortje aanzetten verdwijnt het (in mijn ogen) oubollige imago als sneeuw voor de zon. We gaan goed hard en dat bevalt me prima.

In de landwinkel kijken we gretig naar alle zelfgemaakte brouwsels uit de streek. Van zo’n kwartier fietsen krijg je toch best dorst. Eensgezinds wandelen we even later met een liter lokaal geperste perensap de landwinkel weer uit richting de plantjesmarkt. Daar ontmoeten we Jasper, een van de oprichters van pluk- en oogsttuin.

Samen ontdekken we de tuinen, waar Jasper als brugman over praat. Zijn passie en enthousiasme zijn aanstekelijk. Zover als het oog rijkt zien we rij na rij aan groeiende plantjes. Netjes wijst hij alles voor ons aan: “dat is rabarber. Hier staan de paksoi, de boontjes en dat is de sla. Bladgroenten zijn altijd als eerst klaar om te oogsten”. Ook maken we kennis we zijn goedlachse partner-in-crime Dave. Samen zijn ze ruim twee jaar geleden begonnen aan dit avontuur, toen het land leeg stond en er vraag was naar een nieuwe pachter. Het is bijna niet te geloven als je ziet hoeveel er groeit en bloeit. “We hebben ook een bijentuin, daar moeten jullie echt even gaan kijken. Bijen zijn onmisbaar op het landgoed. Ze zijn belangrijk voor zowel de bestuiving als voor een fijne atmosfeer”.

We besluiten nog wat zaadjes te kopen voordat we de fiets weer opstappen. Op de plantjesmarkt maken we kennis met Adeline en Marie, twee vrijwilligsters die bij een grote kist met duizenden netjes verpakte zaadjes staan. Het is aan hen de taak alle zaadjes te verzamelen voor de plantjesmarkten. Over ieder zakje met zaadjes weten ze een mooi verhaal te vertellen. De Paarse Morgenster is onze favoriet: een stervormige en eetbare bloem die alleen 's ochtends bloeit.

In de hoge en imposante hal van het kasteel worden we ontvangen door Jelle van Helsdingen, een van de kasteeleigenaren en bestuurslid van Stichting Behoud Sterkenburg. Hij vertelt ons dat er sinds de start van de restauratie in 2004 al veel geheime ruimtes zijn ontdekt. De rondleiding die we vandaag krijgen is normaal gesproken alleen op aanvraag en vanaf 10 personen te boeken, aangezien het kasteel ook is bewoond en daarnaast dient als bed & breakfast (hoe leuk!) en trouwlocatie.

Jelle neemt ons mee door de kamers van het kasteel. Het lijkt net alsof we terug in de tijd zijn gegaan. Overal hangen historische schilderijen van voormalig bewoners, staan beelden, vasen en antieke meubelen. Kamer na kamer met allen een eigen functie. De lichte, met goud versierde kamer, met ramen tot aan het plafond, is een van mijn persoonlijke favorieten. Vroeger diende deze ruimte als thee kamer voor hoog bezoek. Daar kwamen alleen gasten met aanzien. In de toren klimmen we naar boven via een echte wenteltrap, zo eentje waar je hoofd net niet van gaat tollen. Hier zijn veel van de kamers en suites van de B&B te vinden. Stuk voor stuk zijn ze uniek en gekenmerkt door het dier waar ze naar vernoemd zijn (Torenvalk, Uilen, IJsvogel etc.), exotische badkuipen, decoraties en uitbundige kroonluchters.

In de middelste torenkamer stopt Jelle om ons het verhaal te vertellen over een van de voormalige bewoners van het kasteel: Anthonis van Aeswijn, een machtig edelman uit Gelderland. Het verhaal gaat dat Anthonis enkele maanden na zijn huwelijk met Margarethe Torck op gruwelijke wijze is vermoord. Jelle zet zijn vertelstem op: “Hij trouwde met een jonge dochter uit het Gelderse. Ze waren gelukkig en wilde een gezinnetje stichten. Maar na een dag of tien werd er hard op de deur gebonsd. Er stond een man voor de deur, die kwam voor zijn ‘vriendin’ Margarethe. Een ruzie volgde, die uitmomde in een uitdaging voor een duel achter in het bos. Maar Anthonis kwam niet opdagen. Hij was verdwenen. Zijn hoofd werd dagen later in de rivier gevonden.” Het schijnt dat deze onthoofde edelman nog steeds rondspookt door Kasteel Sterkenburg. Jelle wijst naar de kroonluchter: “in deze kamer draait hij vaak aan de lampjes, om te laten zien dat hij er is”. We staren naar de lampen, er lijkt niet te bewegen. Of... toch?

Na rondleiding van ruim een uur hebben we alle kamers (ook een aantal geheime), de bijgebouwen en de buitenplaats gezien. Slapen op dit bijzondere plekje op de Heuvelrug is er een voor op de verlanglijst.