Zeehond vrijlaten in Ouddorp bij zeehondenopvang A Seal

Met klamme handen en vlinders in mijn buik sta ik voor de ingang van zeehondenopvang A Seal in Stellendam, nabij Ouddorp op Goeree-Overflakkee. Vandaag komt een kinderwens uit; ik ga namens het bewuste reisplatform Honeyguide een zeehond vrijlaten.

In het bezoekerscentrum word ik verwelkomd door hoofd zeehondenverzorger Vincent. Een goedlachse Vlaming, die van zijn passie zijn werkt maakte en daarvoor wekelijks pendelt tussen Nederland en België.

“In Nederland kennen we twee soorten zeehonden”, vertelt hij. “De Gewone zeehond en de Grijze zeehond. In het werkgebied van onze zeehondenopvang, van IJmuiden tot Cadzand, leven meer dan 2.000 zeehonden. Maar ook op andere plekken in Nederland, zoals op de Wadden, kom je ze tegen. Zeehonden houden ervan om lekker te slapen en zonnen op zandbanken. Grote kans dat je ze daar in het wild spot.”

In het kleine bezoekerscentrum kijk ik door de ramen waarachter zeehonden in hun verblijf liggen, zwemmen en spelen. “Nu de winter is aangebroken, start het pupseizoen van de Grijze zeehond. De eerste weken en maanden komen er met name pups binnen die verzwakt zijn. Vaak komt dat omdat ze hun moeder kwijtraken, of omdat moeders hun pup na 2,5 week achterlaten. Op een zandbank, in de duinen of op een superdruk strand.”

We lopen langs de ruimte waar zieke zeehonden in quarantaine liggen; de eerste fase van revalidatie in het zeehonden opvangcentrum. Vincent vervolgt zijn verhaal: “Daarna krijgen we jonge zeehonden met longwormen. Elk wild dier heeft parasieten. Tijdens een koude winter, of een periode met stormen op zee, wanneer er weinig eten is omdat vissen naar warmere wateren trekken, is het lastig voor een jonge zeehond om te overleven. Parasieten, zoals longwormen, nemen dan snel de overhand.”

Wanneer we langs de buitenbaden lopen is het contrast tussen binnen en buiten als dag en nacht. Waar de zeehonden binnen duidelijk nog zwak waren, zijn ze buiten nieuwsgierig en vol energie. Twee zeehonden zwemmen ons tegemoet en stoeien om een plekje voor het glas. Mijn bewondering voor Vincent en alle mensen bij zeehondenopvang A Seal groeit met de minuut. Wat een prachtig werk.

“Die daarboven, dat is 810”, zegt Vincent. “Een ‘gewone’ zeehond. Hij werd een paar maanden geleden met longwormen op het strand van Renesse gevonden en is inmiddels weer helemaal gezond. Die mag je vandaag vrijlaten.” Het kleine zeehondje staart ons nieuwsgierig aan. “810?”, vraag ik verbaasd. “Ja, ik dacht dat je hem vast zelf een naam wilde geven.” Ik ben er stil van. Hoe groot dit kleine gebaar voor me voelt. Lang nadenken hoef ik niet. “Honey”, zeg ik. “Hij heet Honey”.

Nadat de vrijwilligers van A Seal Honey zo elegant als mogelijk in een mand ‘scheppen’ vertrekken we richting zee. Het weer zit mee, door de regen is het strand van Ouddorp zo goed als verlaten. Vincent plant de kist met Honey erin stevig in het zand en gebaart me erachter te gaan staan.

“Zorg dat je je handen goed aan de zijkant van de mand houdt. Hij ziet er schattig uit, maar het blijft een wild dier.” Ik knik. We tellen af. “In 3, 2, 1…” Samen kantelen we de mand om en tillen we de deksel eraf. Een paar seconden gaan voorbij voordat Honey zich laat zien. Hij zet zich twee keer af met zijn voorflippers en bobbert -ja, zo heet dit echt- richting zee. Het is prachtig en hilarisch tegelijk. Halverwege stopt hij om even om te kijken, waarna hij verdwijnt in de golven.

In de minuten die volgen steekt er nog regelmatig een grijs kopje boven het zeewater uit. Het schijnt dat zeehonden na vrijlating vaak een tijdje bij de kust blijven hangen en omkijken.

“Deze zeehonden hebben het grootste deel van hun korte leven doorgebracht in de opvang. Ze weten niet direct waar ze heen moeten, of wat ze te doen staat.” Toch voelt het als afscheid. Veel geluk Honey, dat je -in de woorden van Vincent- maar een ‘grote, dikke en gelukkige zeehond’ mag worden.

Liefs,
Amanda